Een jaar of wat geleden maakte Rik deze foto van ons televisiescherm terwijl ik op tv was. Het was hem natuurlijk om het balkje te doen waarmee ik met naam en toenaam aan de gehele natie werd gepresenteerd. Goed balkje. Lekker voor mijn eigenwaarde. Maar als schrijver heb je daar natuurlijk helemaal niks aan, je ego staat alleen maar in de weg. Als schrijver kun je beter met het nederige geduld van een archeoloog op zoek gaan naar steeds weer een betere versie van je verhaal, of zoals Michelangelo het ooit verwoord heeft; naar het beeld dat al in de steen verborgen zit. Dus, stofjas aan en hakken, schuren, vijlen maar. En pas op het allerlaatste moment polijsten.